دستی مرا شکست
دستی شرور  و زشت
که بر پرده های وحی
دشنام می نوشت!
                                   من
                                   بی اختیار
                                   از جاده های ناگزیر
                                   سرازیر می شدم!

«گنجشک و جبرئیل»

با تو ام!
ای همه شب هایی که با هم گریه کردیم !

 e non puoi farci niente, tu
                                      non puoi cambiare le storie,
                   dev’essere dosì,
        
          
 
          پ.ن:           and you can’t do anything about it, you
                         can’t change the stories,
                  it must be like this

مدعی گوید که با یک گل نمی آید بهــار!؟

«من گلی دارم که تنها هم بهاران میکند..»

استادهای نفت گاهی بضاعت کم دانشکده را
با لفظ «فرهنگ جریان پایین دست» مورد طعنه قرار می دهند.
من حرف های وقیحانه ی امروز را هم
به حساب همین -بی فرهنگی جریان پایین دست-می گذارم!
یادم می آید سال ها پیش در کتابی باعنوان-یک مشت تمشک- می خواندم:
«اشکالی ندارد.
من جای شما خجالت می کشم!»
واقعا حافظ چه نکته سنج بوده :
نقد صوفی نه همه صافی و بی غش باشد

«ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد!»

نمازخانه که هیچ!
گمان می کنم حتی در کره ی ماه هم
بعضی ها را جو می گیرد!

من
هر روز مجروح می‌شوم
تیر می‌خورم
اما در بیمارستان مسخره‌ام می‌کنند!

این نوشته ی روزنامه ی شرق هم در نوع خود جالب توجه است..

و همه ی این محبت های بی پاسخ را
تقدیم می دارم به پیشگاه
راهزنان عواطف سرگردان!
و این کاروان کلمات را
به دقایقی آرام که همیشه
مثل شقایق  وحشی
جوانمرگ میشوند...
«من ترجیح میدهم در راهرو ی بیمارستان و در انتظار پزشکی حاذق بمیرم! »

این دعای حضرت موسی با بیانی دل شکسته
در میان این همه دل آشفتگی های مصنوعی
مرهم دل انگیزی است که:

-رب انی لما انزلت الی من خیر فقیر...