فندکی روشن کرد
اندکی  خیره به آتش نگریست
شاعری در دل شب زار گریست...

پ.ن: یا ایها الذین آمنوا لا تتخذو بطانة من دونکم...

انتقاد پذیر نیستم!
باز از آنها که از نقد تنگشان می آید
بهتر است!

برای آنکه مرا سطحی نگر میداند:
به قول انکراتیک عزیز
گویند: افلاطون یک روز تمام گریست
به سبب آنکه ابلهی وی را ستود..
بحمدالله و المنة مرا چنین دردی نیست..

حضوری گر همی خواهی
از او غایب مشو حافظ!
متی ما تلق من تهوی دع الدنیا و اهملها...

پ.ن:می گویند بعضی بعد از حادثه خواب آن را می بینند!!

پ.ن: از بشکه ! همان برون ترآود که در اوست...

اگر دستت نگیرد دست های ناتوانم را...
زبانم جز به کام ِ نامِ تو دیگر نمی گردد
     که لبریز عطر نام خود کردی دهانم را...

¤ آغاز سال تحصیلی را با لباس ورزشی به فال نیک می گیریم!

¤¤ حال دیگر تنها تو هستی که این آرزوی باقیمانده را میدانی!
هر چند میدانم تو هم اهل درس و مشقی!
معراج مخصوص آدمهایی امی است.
از درس و مشق می گریزم! و از نام همین استادهایی که
القابشان بسی سنگین تر از محتوی حقیقی شان است...
در پناه حق

در «فیه ما فیه» می خواندم:
مادام که در خود درد و پشیمانی می بینی
دلیل بر عنایت حق تعالی است...

پ.ن: هر چند مدتهاست شور عاشقانه یا فرصت ترانه ای نمانده
اما چه خوش می گفت:
هر که شوق پریدن دارد
باید -پرندگی- را بیاموزد...
تمام حسرتم این روزها آن است
که چه دیر  یافتمت!
ای نگاه ماندگار...

چه گویم که باز هم- سید- این ملودی را بهتر از هر کس می نوازد..

ای دست تو سازنده دل های بزرگ
                                                  ای عشق نوازنده دلهای بزرگ
من منتظرم تورا که تشریف غمت
                                                داغی است برازنده دلهای بزرگ...

و توکل علی العزیز الرحیم...
الذی یراک حین تقوم
و تقلبک فی الساجدین
انه هو السمیع العلیم

پ.ن:
...(دیگر دیر شد!..این متن را برداشتم!)
اولئک علیهم صلوات من ربهم ورحمة واولئک هم المهتدون

پ.ن:والذین آمنوا اشد حبا لله..

از اینکه عاشق تو ام ، حس غرور میکنم....

خزان بنشست و گل با بادها رفت

بهار از خاطر شمشادها رفت

تو گویی گل، نه رویید و نه پژمرد

چه آسان می توان از یادها رفت...

پ.ن: انگار برای هرکس که نامه ی تندی می نویسم
مهربان میشود!

پ.ن:خطر!
 به روزهای جوانی یک گلادیاتور پیر نزدیک میشوید..

پ.ن:چقدر گیج و نفهمم..البته کسی از من توقعی ندارد!!

شـهر رمضان الذی...

والیلی وای لیلی لیلی والیلی
واویلی یا واعویلی ویلی واویلی...

روزم شب از محالی خوابی خیالی
از موی او نال و نالان مویی و نالی
نعل سمندش از خاک بر شده تا افلاک
در غم او رشک مجنونم من و دل حالی

جانا!
بدرالدجایی...دام دلهایی..
از رشک تو
زهره گویان: رو چه آرایی؟؟
از رخ خوبت هیهات، مه به فلک شه مات!
مانده چو گو ، سر به چوگان، من سودایی...

جامم پر از دنانی راحی ریحانی
ای لاله رو داغ جانان داغ جانانی
شور نشاطش در چنگ
شعلع ی آتش رنگ
از تَف او آتش افشان شد دم انسانی...

پ.ن:
دجا یعنی تاریکی و ظلمت. 
دنان یعنی خرامان.
راح به معنای شادمانی و گاهی مستی و شراب است

تو ستاره ی غریبی
تو شکوه باور من..
شب عاشقیست یارا
بنشین
برابر من...
                                           dal letto al muro un passo all'altro casca
                                                 viene la primavera in vecchi in nuovi
                                                             debiti averi a venderti dolori
                                                  già venduti poi va e questo basta
 پ.ن:
جوانی بگذرد..تو قدرش ندانی....

و باز هم..
چقدر دلم برایت تنگ میشود...

ربنا اغفرلنا ذنوبنا
و اسرافنا فی امرنا
و ثبت اقدامنا
وانصرنا علی القوم الکافرین

پ.ن: از نگرش فیلم بید مجنون به انسان لذت نبردم..
و تمام مدت محو منظره های خیره کننده اش بودم.
غرق تضاد های طبیعی دنیای ما..

من انسان را با تمام خطاهایش،
با تمام ناله های شرمندگی اش
با تمام اشک های تاسفش...
دوست دارم.
تازه می فهمم چرا می گویند:
خداوند بین قلب و فکر انسان است..

پ.ن: رنجور، اما صمیمی.
        دلخسته اما شکیبا...
بهار نماد جوانی و شادابی است..مغرور روزهای خوش.
تابستان آغوش پرترانه ی طبیعت است..
زمستان نماد سردی و خشم و ابهت!

پاییز من نماد هیچ چیز نیست...
پاییز من ادعایی ندارد.