هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است ...



ذلک فضل الله یوتیه من یشاء ..


پ.ن : این روزها از حال و روز دلم هیچ کس جز خدا ..خبر ندارد.
و کفی بالله شهیدا..

دلا دائم گدای کوی او باش ..

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد ...



پ.ن : یکی از نماد مظلومیت های جمهوری اسلامی همین
سینمای ماست..
یعنی آدم فیلم ها رو نگاه میکنه..یکی از یکی مزخرف تر.
یکی از یکی کثیف تر ..
به ندرت فیلم هایی رو میشه دید که آبروی دیده شدن
رو داشته باشند..تازه اونها هم هیچ مضمون فرهنگی ندارند.

البته عمده ی این مشکل به خاطر اینه که
فیلم نامه نویس ها و بازیگران و کارگردانان ما اغلب آدم های
مزلّف و بی حیثیتی هستند..

و حرف ها .. چهره ها و دل های عمیق و بکر
در این فضا مهجور مانده اند ..

پ.ن : این دانشجویان مسلمانی که در دانشگاه ارواین
به حضور سفیر رژیم صهیونیست اعتراض کرده بودند
زندانی شده اند..هیچ کاری هم نمیشه کرد.
تو رو خدا آزادی بیان رو داشته باشید..

اینها از رئیس جمهور بقیه کشورها دعوت میکنند
و از کسانی که جلسه شون رو به هم میریزند تجلیل می کنند
و حتی مشتی رند را سیم می دهند که سنگ زنند!
اما وقتی چند تا دانشجو به حضور یک آدم رذل
اعتراضی می کنند باید بروند زندان..

تازه اینجا بچه ها حتی در خفا می ترسند که حرف سیاسی
بزنند..

داریم می فهمیم آزادی یعنی چی..

پ.ن : یادش به خیر..
همیشه می گفت :

معشوق بودن هم کار هر کسی نیست..
عرضه می خواهد!

پ.ن : به قول شاعر :

من عاشق کج فهمی بسیار تو ام!

و ما زادهم الا ایمانا و تسلیما ...

پ.ن : این روزها اغلب به سکوت قسم می خورم
و به کلماتی که شهوت دیده شدن ندارند..
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پ.ن : همه اش تقصیر مجنون بود..
لیلی وقتی اولین واحد عشق را گرفت
که مجنون حتی یک دوست داشتن ساده هم بلد نبود
و حساب هیچ نگاهی را نمی فهمید..

لیلی همیشه می دانست
چیزی هست که او نمی داند
و حرفی
که او نخواهد فهمید ..
و ناچار تمام نگاه هایش را بغض می کرد.
بغضی که در تاریخ گم شد..
و سرنوشتی که به نفع مرگ تمام شد.