به روی پل رسید و اندکی رفت و توقف کرد
                                                     نگاهی کرد از آن بالا به اشباح خیابانی

دو دستش را گرفت از نرده و غرق خیابان شد
                                             ز اشکال مزخرف خسته ،چشمش پر ز حیرانی

«چه آرام و چه سرد است آسمان - این مرگ دور از دست -
                                                   فقط یک لکه ابر آن گوشه مشغول پریشانی»

اگر آن ابر را هم باد می‌شد با خودش...خندید

                        چه می‌گویی تو که حتی غم خود را نمی‌دانی؟!