غم غربت اومده دخیل ببنده به دلم
به خیالش دل من ، پنجره ی فولاده...

سید حسن حسینی

پ.ن : خیلی دلم می خواست با بچه ها باشم...
همیشه از دوستام جا می مونم...

دلم می سوزه وقتی شماها اونجا هستین
من باید اینجا...گرفتار این مسائل...

به قول شهید کاظمی :
قطعا اشکال در خودم است...

پ.ن :  وقتی خبر را به دکتر می دهم که دیگر نیستم
انگار صدایش به یکباره فرو می کشد...

دیگر مهم نیست.من تصمیم خود را گرفته ام.
فاذا عزمت فتوکل علی الله...

شاید بهترین بدرقه را باید از آن حافظ بدانم
با این ابیات که از رهگذر تفال نصیبمان کرد :

ما بی غمان مست ، دل از دست داده ایم
همراز عشق و همنفس جام باده​ایم

بر ما بسی کمان ملامت کشیده​اند
تا کار خود ز ابروی جانان گشاده​ایم

ای گل تو دوش داغ صبوحی کشیده​ای
ما آن شقایقیم که با داغ زاده​ایم

پیر مغان ز توبه ما گر ملول شد
گو باده صاف کن که به عذر ایستاده​ایم

کار از تو می​رود مددی ای دلیل راه
کانصاف می​دهیم و ز راه اوفتاده​ایم

گفتی که حافظ این همه رنگ و خیال چیست
نقش غلط مبین که همان لوح ساده​ایم