گفت مگر ز لعل من بوسه نداری آرزو؟

مردم از این هوس ولی
قدرت و اختیار کو؟!

پ.ن : حسن فروشی گلم نیست تحمل ای صبا!
دست زدم به خون دل
بهر خدا نگار کو؟

شمع سحرگهی اگر لاف ز عارض تو زد
خصم زبان دراز شد...خنجر آبدار کو؟!

¤¤¤¤¤¤

به اندازه زیبایی ِ ناتمام‌  ِ  تمام خنده های همیشه ات
این روزها خسته ام!
دلم از عالم و آدم گرفته است.
خسته ی تقدیرم...

همه چیز زحمت و طاقت می برد
دلم خوش بود که درک لبخندهای سحرگاه
فقط به رحمت و غلظت دلدادگی است،
نه باز زحمت و طاقت..
خسته ام!

پ.ن : دلم که می گیرد به خیلی چیزها فکر می کنم
به اینکه گاهی یه آدم روشنفکر چقدر میتونه
حال به هم زن باشه!
یه دوست دنیا زده و دچار خودباوری کاذب
چقدر میتونه از دلم دور باشه...

بدی اش آنست که این روزها آن ها که به دل نزدیک اند
دورند!
¤¤¤¤¤

الذین هم فی غمره الساهون..

و ت و چ ه م ی د ا ن ی د ل ت ن گ چ ی س ت