من چهره ام گرفته
من قایقم نشسته به خشکی
مقصود من ز حرفم معلوم بر شماست:
یک دست بی صداست
من، دست من ، کمک ز دست شما می کند طلب.

                                                                           «نیما یوشیج»

گاهی خنده بیخ گلویم را می گیرد!
 آخرش هیچ کس نفهمید ناخوشی ی من چیست ؛
 همه گول خوردند ! 
                                                                  «صادق هدایت»

چو غمت را نتوان یافت
مگر در دل شــاد
ما به امیــد غمت
خاطر شــادی طلبیم..

از دور یا نزدیک
نفرت آغشته به دروغ و دو رویی را لمس میکنم..
تنها می دانم نباید گفت..
زیر لب برای خودم می خوانم:

من آن شمعم که با سوز دل خویش

فروزان می کنم ویرانه ای را

اگر خواهم که خاموشی گزینم

پریشان می کنم کاشانه ای را

در دل بی آرزوی خود،جهانی یافتم...

ـ ای غریبان سفر کرده ٬ کدامین غربت

 بدتر از غربت مردان وطن در وطن است !؟

خواندمت، پاسخم گفتی؛ از تو خواستم، عطایم کردی؛ به سوی تو آمدم، آغوش رحمت گشودی؛ به تو تکیه کردم، نجاتم دادی؛ به تو پناه آوردم، کفایتم کردی؛
...خدای من! این منم و پستی و فرومایگی‌ام و این تویی با بزرگی و کرامتت از من این می‌سزد و از تو آن ... ...چگونه ممکن است به ورطه نومیدی بیفتم در حالی که تو مهربان و صمیمی جویای حال منی.
                                                                             «دکتر علی شریعتی»

شاید افسرده می نویسم..
با محبت از مرگ می نویسم..
«مرگ مخفی ترین محبت زندگی ست»

الا
ای همنشین دل
که یارانت برفت از یاد..
مرا روزی مباد آندم
که بی یاد تو بنشینم...

برای هر یک از ما در آسمان ستاره ای ست،آنقدر دور از دسترس،که در ازای اشتباهاتمان،هرگز رنگ نخواهد باخت.

در برکه آب،در شمیم پیچک ها،در صفا وخلوص برخی از کتابها،پروردگار را یافته ام،اما نه هرگز نزد کسانی که شغلشان گفتن از اوست.
ما خود سبب سلب عشق خداوند از خویشیم
                                                                             «کریستین بوبن»