حالا به عشق روی او روزی به پایان می برم..



و قل رب اغفر و ارحم و انت خیر الرحمین ..
ولی من هنوز آخرین لحظه ی این آیه ها را به یاد دارم..
و آنقدر همین چند کلمه شیرین است
که می توانم مدت ها به آن دل خوش باشم..

نمی دانم که چقدر زود باورم..
اما حتی اگر خیال هم باشد
تمام این کلمات ..
من به عشق شعرهای نگفته ام
هنوز نفس می کشم.
و اسم تو را
- تا هستم-
تکرار می کنم.

« شاید دلم
- این دعای قدیمی-
در آستانه ی نام تو
مستجاب شود »

روی تو ببرد از دل ما هر غم رویی ..



می دانی..تو راز دار نیستی
همین است که راز ها از تو می گریزند
کلمات لب های تو را بهتر می فهمند
تا قلب ات را..
و این رازها را آزار می دهد.

به سکوت ایمان بیاور
و به کودکی که در گهواره
تنها می خندید
و بعدها پیغمبری شد
که معجزه اش لبخند بود
..

یادت هست که سعدی می گفت:
تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم
؟

دیدی حالا..
تو از من صبر کردی
و مرا به دست بغض های سر به زیر
سپردی
و من از تو صبر نکردم
و هر بار که بغض ها راهم را می بست
به اسم تو پناه می بردم.
و هر چند
خیلی وقت است که
لبخند تو را در چهره ی هیچ کس ندیده ام
هنوز به اسم تو که می رسد
چشمانم با اشک هایی رو به رو می شود
که هنوز تازه اند..
با وجود تمام این چروک ها
که زندگی را به حسرت تبدیل می کند
و برای عشق خسارت به بار می آورد..

هر چند می ترسم از خودم
اما به تو امیدوارم..
و به سابقه ی مهربانی ات
و مهربانی های بی سابقه ات
..

در کوی تو معروفم و از روی تو محروم .. .


پ.ن : هیچ کس از بغض درون دلم خبر ندارد
و تنها تو حرارت این آتش را میدانی..
که خود خالق اش بوده ای..

اللهم غیّر سوء حالنا بحسن حالک ..

به تو حاصلی ندارد غم روزگار گفتن ..



پ.ن : الذین آتیناهم الکتاب یتلونه حق تلاوته اولئک یومنون به..
سوره ی مبارکه بقره- آیه ی ۱۲۱

یعنی کسانی که کتاب آسمانی شان رو آنطور که شایسته ی آن است
مطالعه می کنند ، آنها هستند که به عنوان مومنین به آن کتاب محسوب می شوند.
یعنی اینکه من بگویم به قرآن کریم معتقدم
ولی زیاد خبر نداشته باشم درون آن چه می گذرد..فاجعه است..
و من حق ندارم خودم را مومن به قرآنی بدانم
که نمی خوانمش ..!
خلاصه انگار خداوند تبارک و تعالی همانطور که به بنی اسرائیل دستور داده بود که :
خذوا ما آتیناکم بقوه..و اذکروا ما فیه لعلکم تتقون

به مسلمانان هم امر میکند که قرآن را جدی بگیرند..
لعلکم تتقون..

پ.ن : امام خمینی (قدس الله نفسه الزکیه) در مورد امام باقر -روحی له الفداء-
تعبیر عجیبی در وصیت نامه ی سیاسی و الهی خود دارند که :

« ما مفتخریم که باقرالعلوم بالاترین شخصیت تاریخ است
و کسی جز خدای تعالی و رسول -صلی الله علیه و آله- و ائمه معصومین
(علیهم السلام) مقام او را درک نکرده و نتوانند درک کرد..از ما ست..»

------

پ.ن : زنهار از این امید درازت که در دل است
هیهات از این خیال محالت که در سر است..

.
.
.

مکن جانا دل ما را نگه دار

که آسان است بر تو بردن دل ..

دیگران چون بروند از نظر ، از دل بروند
تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی ..



امیرالمومنین (روحی له الفداء) در نامه ای به برادرشان شعری
نقل می کنند از شاعری از قبیله ی بنی سلیم که :

فان تسالینی کیف انت
فاننی صبور علی ریب الزمان الصلیب

یعز علیّ ان تری بی کآبة
فیمشت عاد او یساء حبیب !

اگر از من بپرسی که چگونه ای ..
گویم که در برابر سختی های روزگار شکیبا و استوارم.
بر من سخت و سنگین است که
دشمن از اندوهناکی من شاد گردد
و دوست ، دلتنگ..

ای که نصیحتم کنی کز پی او دگر مرو
در نظر سبکتکین عیب ایاز می کنی!



پ.ن : ننوشتم نه از سر خوشی است..نه از خستگی و نه از مشغولی.
دارم آداب سر سفره نشستن را یاد می گیرم..انشاءالله.

پ.ن : من اگر به گذشته بر گردم..خیلی راه ها را نمی روم.
خیلی آدم ها را نمی بینم..و خیلی حرف ها را نمی زنم.
تو که شاید نوشته های اینجا را می خوانی..
و با گذشته ی من زندگی می کنی
بدان..
من از تمام شعرهایم توبه کرده ام
من از تمام ترانه های بی تو
توبه می کنم ..

پ.ن : برادر مظهرم می گفت :‌ من معتقدم
هر کس جوانمرد باشد رستگار می شود..

به خدا راست می گوید..
آدم با معرفت نمی شود که مومن نباشد..
آدمی که ببیند الله را ..
و مهربانی اش را ..
و اینکه چطور در غفلت ها و لغزش ها
نه تنها گذشته که ..
بر نعمتش افزوده ..

در دعای عزیز افتتاح می خوانیم‌ :

الحمدلله علی حلمه بعد علمه
الحمدلله علی طول اناته فی غضبه
و هو القادر علی ما یرید
الحمدلله الذی یجیبنی حین انادیه ..

پ.ن :
من هنوز قنوت هایم به
اسم تو بستگی دارد ..
و
نمی دانم کجا ..
حتی چه وقت..
و
میدانی..
عمر آدمی تمام می شود ..
ولی
من هنوز امیدوارم ..