نمی دانم ردپای بیدهای مجنون دلدادگی هایمان
به کجا ختم خواهد شد
ولی میدانم آنجا
گل های یاس همگی نشانه ی امیدند!

بگذار دچار خود پریشی باشند
دنبال نژاد و قوم و خویشی باشند
هر چند که گرگ می وزد از هر سو
چشمان تو بهتر است میشی باشند!

پ.ن:
هیچ، حتی همان هجوم هر شب بغض های حلال...

 ذوقی چنان ندارد ، بی دوست زنده بودن...

سالها بر سر راهش نگرانش بودم
آمد و دید پریشانم و خندید و برفت...

پ.ن ۱ :قراری کرده ام با می فروشان
       که روز غم به جز ساغر نگیرم
       چنان پر شد فضای سینه از دوست
       که فکر خویش گم شد از ضمیرم

پ.ن ۲ :هر که شد محرم دل در حرم یار بماند
       آنکه اینکار ندانست در انکار بماند
           اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن
       شکر ایزد که نه در پرده ی پندار بماند

پ.ن ۳ :رفتم غم تو را چون ، بر لوح دل نویسم..
      خون از جگر فروریخت روی نوشته هایم
      آن لوح دل به مجنون
      دادم ولی بخندید !
      گفتا که با دل خون ...
     رمّان بسی نوشتم ..!
     امّا ندیدم اورا....برگی از آن بخواند...!!!

پ.ن ۴: مشتاق تو را کی بود آرام و صبوری
        هرگز نشنیدم که کسی صبر ز جان کرد
        امروز یقین شد که تو محبوب خدایی
         کز عالم جان این همه دل با تو روان کرد

دیدار دلفروز تو
عمر دوباره بود
اینک شب جدایی و مرگ دوباره ای...
در بحر ما هر آینه جز بیم غرق نیست
آن به که از این میانه بگیری کناره ای
ای ابر غم!
ببار و دل از گریه باز کن!
ماییم و سرگذشت شب بی ستاره ای...

پ.ن ۱ :
John clare  نویسنده ای گمنام ولی بی نهایت
زیرک و نکته بین است ...می گوید:
 If life had a second edition
... how I would correct the proofs
 
پ.ن۲:
ای همت بلند!
زدی بر زمین مرا..!

دیراست گالیا
 در گوش من فسانه دلدادگی مخوان
 دیگر ز من ترانه شوریدگی مخواه
دیر است گالیا!
به ره افتاد کاروان
عشق من و تو ؟ آه
این هم حکایتی است ...

یادش به خیر باد، ساقی مسکین نواز من!

درویش!
مکن ناله ز شمشیر احبا

کاین طایفه از کُشته ستانند غرامت
حاشا!
که من از جور و جفای تو بنالم
بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت..

پ.ن :
اندر احوالات کابینت همین بس که
اخبار نیمروزی هم خبر کشف وسیله ی گنج یابی
را زودتر از اسامی وزرا اعلام میکند..

عرصه ی شطرنج رندان را مجال شاه نیست..

«هر منزل این راه بیابان هلاک است

هر چشمه سرابیست که در سینه خاک است

در سایه ی هر سنگ اگر گل به زمین است

نقش تن ماری ست که در خواب کمین است

در هر قدمت خار، هر شاخه سرِ دار

در هر نفس آزار، هر ثانیه صد بار»
                     هر ثانیه صد بار
                                .
                                .
                                .