رخ بر افروز که فارغ کنی از برگ گلم

قد بر افراز که از سرو کنی آزادم..

پ.ن : خوبیه غربت اینه که هر جا دلت بخواد و به هر بهونه ای
که عشقت بکشه و توی صورت هر کسی که می بینی
دوست باشه یا یه عابر پیاده
میتونی گریه کنی.
میتونی همین هدیه رو از گردنت در بیاری و ..

پ.ن : دل آرام درست همیشه همون حالی رو داره
که من دارم..
این کامنت های صفر اینجا واقعا دلم رو خنک میکنه.

« در گورستان ثانیه ها
جنگلی انبوه از حسرت
-در هم تنیده - شکفته است.

جاده های عدم
از تراکم آرزو ها
مسدود است!!

و قبرهای پراکنده
چون خنده های منجمد
در قاب سیمان
خواب می بینند

در همان حول و حوش
- خوب نگاه کن-
کنار مقبره ی خانوادگی خاک
نبش قبر فراموشی
خمیازه ی سیاهی است
که به اندازه ی تن تو
معتاد است... »

سید حسن حسینی