یاد باد آنکه سر کوی تو ام منزل بود .. .



پ.ن : نمی دانم..شاید لاف دروغ باشد
من اینقدر به خودم شک دارم
که حتی دیگر عشق را هم
آن طور که در دل تو هست
-شاید-
باور ندارم..
اما میدانم بالاخره روزی
یا حتی شبی
درست وقتی که
به اسمت رسیده باشم
نجاتم می دهی
از دوری ات
که حالا
سال هاست که
بی طاقتم کرده..
و سال های عمرم را
می شمارد ..
و بی تو نمی دانم
که کدام زود تر تمام میشود
من
یا سال های زندگی ام ..

پ.ن :یا سریع الرضا ..

قسم به لحظه هایی که تمام دلیل ها
بر ضد من است ..
جز دلیل رحمت تو ..
که یرزق من یشاء بغیر حساب ..
قسم به لحظه هایی که
به بنده ات می نگری
وقتی که از خودش حتی
فرار می کند ..
بلکه جایی را بیابد
که از طوفان زندگی خلاص شود..
قسم به لحظه هایی که
دل هایمان را می بخشی ..
..
الحمدلله علی حلمه بعد علمه
الحمدلله علی عفوه بعد قدرته
الحمدلله علی طول اناته فی غضبه
و هو القادر علی ما یرید ..

پ.ن : تو که مرا می شناسی..
حتی بهتر از خودم.
من به لطف خدا
به لطف خدا خیانت نمی کنم.
هر چند تمام پنجره ها را
جهل هایم ..و غفلت هایم
پوشانده است..
اما نور تو
ضخیم تر از تمام
پرده هاست ..
بر غربت من
با تمام بزرگی ات
بتاب ..

یا نور المستوحشین فی الظلم ..

پ.ن : آیت الله بهجت (ره) وقت خداحافظی می گفتند :
انشاءالله از عمرت پشیمان نشوی ..

به خدا می ترسم..نه از مرگ
که از دست های خالی ام
و فرصت های بندگی
که یکی پس از دیگری
از دست داده ام..
لحظه های دیداری که
خواب ماندم
و به قرار نرسیدم..

خدایا به من رحم کن ..
اللهم ارزقنی توفیق طاعه..
خدایا توفیق بندگی عنایت کن
به حق لحظه های مهربانی ات . .
اللهم اغننی بحلالک عن الحرام ..
و بفضلک عن جمیع الانام