به من می گفت:
-چرا وقتت را با این نوشته های روزانه تلف می کنی!؟
یادم می آید توماس ولف در کتاب
«فرشته ای به گذشته ی خویش می نگرد»
میگوید:
نوشتن برای فراموش کردن است نه به یاد آوردن!
و من نمی دانم چرا! هنوز کسالت روزهای دبستان
در خاطرم مانده است..
شاید به این دلیل که هنوز هم احساس میکنم
نوایی از دور به رقابت وحی همت گمارده که:
اسماعیل من!
آرام و صبور، جان بسپار..