سخنی که نیست طاقت که زخویشتن بپوشم

به کدام دوست گویم که محل راز باشد...

پ.ن :‌ من کلیم چشمهای تو شده بودم 

 آن شب که داغی همه غزل ها در نگاهواره های تو شراره ی گناه می کشید

 و تازه می فهمم پا در چه « واد المقدس» ی گذاشته بودم؛

چه کنم نمی توانم که نظر نگاه دارم ...