Unknown
شنبه, ۲۰ اسفند ۱۳۸۴، ۱۲:۳۰ ق.ظ
گاهی آنقدر واقعیت داری
که پیشانیام
به یک تکه ابر سجده میبرد
به یک درخت خیره میشوم
از سنگها توقع دارم
مهربانی را!
پ.ن :دیشب را هرگز فراموش نمی کنم!
اینبار یوسف و جواد هم فریب من را خوردند!
که اگر هیچ ندارم، دل ویرانی هست...
۸۴/۱۲/۲۰