در باغ ِ صدا چشم ِ تو اندوه ِ تبر داشت
آرام و پری‏وار دل از آینه برداشت

صد بار خداوند به تعمید ِ تو آمد
تا زحمت ِ معشوقگی از دوش ِ تو برداشت!

امروز که در دشمنیت هیچ شکی نیست
از سادگی ام حالت ِ چشم ِ تو خبر داشت؟

نفرین به گناهی که در آن غوطه‏وری تو
تردید بر آن گریه که این دیده‏ی  ِ تر داشت

تا "یرحمک الله" ِ دلم فاصله‏ای نیست
"قد قامت" ِ بالای ِ تو اینگونه نظر داشت

خوبا! غزلا! سنگدلا! میل ِ تو دارم
بدخواه ِ منا!  آینه‏ام ...شعر و هنر داشت...

بر زخم ِ دلم زخمه‏ی ِ آواز ِ تو می‏زد
یک جرعه  لبت حق ِ نمک داشت اثر داشت

پ.ن: کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را ؟ . . .