از کوی ِ تو ره گم نکنم خانۀ خود را

دیوانه شناسد ره ِ ویرانۀ خود را

مستیم و ره ِ کوی ِ تو نادیده! سپاریم

با اینکه ندانیم ره ِ خانۀ خود را

از آتش ِ دل ، شب همه شمعی بفروزم

تا گم نکند غم ره ِ کاشانۀ خود را !

بنما رخ و بنگر که دهد جان و نداند

شمعی که نیفروخته پروانۀ خود را

مجمر شدم از خویش و دریغا که ز ِ ساقی

بگرفتم و دادم به تو پیمانۀ خود را . . .

         پ.ن : . . .