-شاید- ندارد- باید- آخر،
این شعر در پایان بمیرد
با موج می‌آید به دنیا
تا در دل طوفان بمیرد

مانند روحی لاابالی
هر روز هی بالا و پایین...
در فکر این موجم که -باید-
درگیر این عصیان بمیرد!

از باغ و بستان‌های سرسبز؛
چیزی نصیبم نیست- شاید-
این ساقه -باید- آخرش در
آغوش یک گلدان بمیرد

میلی به خوبی‌ها ندارم؛
بگذار برگردم ازاین راه!
حرفی ندارد این مسافر؛
تنها و سرگردان بمیرد!

دیگر چه لطفی دارد این -من-
با قصه‌هایت جان بگیرد؟!
دیگر چه فرقی می‌کند -او-
در متن این جریان بمیرد؟!!

پ . ن :
این بنده اصراری ندارد
حتما دراین دنیا بماند
بگذار تا راحت بخوابد!
بگذار تا آسان بمیرد!

پ . ن :
بعد از ماجرای شهدا
حالت صفر و یک عجیبی پیدا کرده ام!
از هر چه روشنفکر ماب انقلابی! است
گریزانم.
گاهی یک جمله باعث می شود
تمام صورتم پر از خشم نسبت به گوینده شود.

برام مهم نیست
که کسی ناراحت بشود یا نه...
به جهنم!
همین است که می بینید
ظاهر و باطن!

پ . ن :
وقتی خود بنده خدا می گوید بعد از
جام جهانی استعفا میدهد.
چه نیازی بود در یک جلسه ی فوق العاده
از کار بر کنارش کنند؟

کار زشت و کثیفی بود...

نمی دانم گناه آنها که برای مردم زحمت می کشند
چیست!
شاید گناهشان تنها آن است که به دنبال
رضایت مردم هستند...
همین!