به خدا که پرده از روی ِ چو آتشت بر افکن

که به اتفاق بینی ، دل عالمی سپندت!



پ.ن :‌ هیچ وقت یاد اوون جمکران رفتن های دسته جمعی
از خاطرم نمیره...یاد اون شب هایی که چشم در چشم آسمان
هزار هزار فکر خوش می کردم...
نسیم خنکی که به صورتم می خورد و لغزش اشتیاق در دلم!
شادی بی حد و مرز و پنهانی که مثل نیلوفر در قلبم قد می کشید
و ...

بنازم به بزم محبت که آنجا

گدایی به شاهی مقابل نشیند...