حوض نقاشی من ، ماهی قرمز من..رنگ نداشت!..بی رنگ بود..یک رنگ بود!
....
حوض نقاشی تو ^*


-عکس با کمی تغییرات توسط نگارنده گرفته شده است!

نوشته هایم وارونه شده است .... سرنوشتم هم ! ... چرا که هنوز زور حرف روز است ... جنگ را گنج می دانند تا بازار مرگ را گرم نگهدارند ...  هنوز هم ٬عرف فرع است و باید شرع را در عرش جست !! .... این روزها ٬ زمستان درس  سرد  خود  را مرور می کند .... همه چیز وارونه شده است ... نوشته هایم هم!

پ.ن : وارونگی صفایی دارد‌ (!)  ... تابع پوشا و یک به یک ... یادت که هست؟ ...

آب از دیار دریا٬
آهنگ خاک می‌کرد٬
بر گِرد خاک می‌گشت٬
گَرد ملال او را از چهره پاک می‌کرد٬
از خاکیان ندانم ٬ ساحل به او چه می‌گفت٬
کان موج نازپرورد٬ سر را به سنگ می‌زد ٬ خود را هلاک می‌کرد٬
خود را هلاک می‌کرد ...

خود را هلاک می‌کرد ...

خود را هلاک می‌کرد ...

رفتار اجتماعـــی من معجون عجیبی است از
لبخند
دریبل دو طرفه
بازی بدون توپ
سانتر از جناحین
پاس به عمق
پنالتی
و
خشم...
گاهی دلم برای خودم عمیقا میسوزد و گاهی از خنده های مرموزانه ی خود میترسم..

شــاعری در مشعر...
عـــارفی در عرفات...
                           بر گل روی محمد(ص) صلوات!

روزی تو خواهی آمد
     از کوچه های باران
            تا از دلم بشویی
                        غم های روزگاران..

هوای غریب پاییـــز..خنکی در جاده ی بازگشت..به خانه،به خود...خنکی پاییــز همیشه هم طنین مبهم برگ های خشک و زرد را همراه نیست..رمز سحرآمیـــز غروری که مورد طعنه ی  زمستان است...این روزها پاییـــز و زمستان هر دو سردند ولی این کجا و آن..تو گویی خش خش خنک همین برگ های زرد زیر گامهای خسته ی عابرانی شکسته،یــاد تلخ بهــاری است که پشت سر نهاده اند و چشم به زمستانی دارند که بوی غلیظ دود می دهد..باران های این روزها  هم بیشتر شبیه بغضی فروخفته است..هوا را تیره میدارد..ولی هرگز نمی بارد!...غرور پاییــز جلوه ی عمیقی است که رهگذران این وادی هرزه را به فکر می افکند..فکر اینکه چطور میتوان بغض های پنهان و غرور غروب و چهره ی  همیشه خندان شب را در پایـیـز به هم آمیخت..

من بودم آن گل زرد کز جلوه ی نخستین...آیینه ی  خزان دید صبح بهــار خود را..
آن رهرو جنونم کز خون خود نوشتم...بر خـاک وخــار و خـــارا،هر «یادگار خود را»

این همه خاطر  آشفته  و مجموعه ی  رنج

یادگاری ست کزان زلف  پریشان  دارم

زاهدی نو بنیاد
راه  و رسم عرفا پیش گرفت
لنگ مرغی برداشت
و به آوای حزین آه کشید..
«مرغ باغ ملکوتم .....»

این شعر پروین اعتصامی به طرز باورنکردنی عمیق و محکم و تاثیر گذار است..

«آنکه خــاک سیه اش بالیـــن است
                              اختر چرخ ادب پروین است
 گر چه جز تلخی از ایام ندیــــد
                              هر چه خواهی سخنش شیرین است»