شب های دراز بی سحر مانده
شب های بلند آرزومندی
شب های سیاه مانده در آغاز...

 

پ.ن: و السلام علی من سمع فوعی!

بغض های دلگشا را عشق است... 

دل،
 همیشه می فهمد،
 که آیا عشق می ورزد یا نه...
 همیشه...
و همیشه آنچه را که بدان عشق می ورزد،
در خود نگاه می دارد...
و هرگز به کلمات آلوده اش نمی کند...

پ.ن : از اینکه حالا شریف بهانه ای شده است برای
این های دون و آن های زبون ، راحت بگویم:
شکایتی نیست دیگر جز اینکه ای کاش
روز اول که پا به دانشگاه گذاشتم چنین میشد!
نه این روزهای به شماره افتاده ی معکوس...

روی خیلی ها را دیگر نمی خواهم ببینم...خیلی ها!
کاش از اول اینطور می شد که حالا  خجالت چشمانم
برابر قلب را نبینم!

این می گوید : ظلم دو سویه
آن  می گوید  : چماق دار و . . .
اینها می گویند: ما نزدیم
آنها می گویند:  تدبیر داشتیم

حوصله ام سر می رود...

میان این همهمه یاد آن کارت پستال که سالها پیش
دوستی که ندیده عزیزش می دارم برایم فرستاده بود می افتم ، یک جمله..به همین سادگی :‌

 Real Eyes, Realize, Real Lies

گاه بعضی کلمات همانقدر که حقیقت دارند ،
تلخ و تکان دهنده اند...
وقتی می گفت:
-من فرصتم زیاد نیست...
تمام بدنم می لرزید.
جهان و تمام حوادث و انسانها دور سرم می چرخید.

...والعصر!...ان الانسان لفی خسر!
ببین چگونه غافل و گمراه شده ام!
چگونه در کوران ظاهری دنیا غرق شده ام!
چطور برای جلب تحسین دیگران زندگی ام را تباه کرده ام!

آنچه ما کردیم با خود ، هیچ  نابینا نکرد
در میان خانه گم کردیم صاحب خانه را

Oscar Wild  یک نویسنده ی عادی نبوده ، من معتقدم
از این بینهایت معادله ی مجهول دست کم چندتایی را
لمس کرده است :‌

• هنگامی که روزگار بخواهد کسی را فاسد گرداند,
  آنچه آرزو می کند در اختیارش می گذارد.

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست

بوسه ای چند برآمیز به دشنامی چند...

گاهی بعضی اشعار درست اقتضای وقت است...
این شعر را با نفس من بخوانید!‌

 :
در کوله بار غربتم یک دل ،
از روزهای واپسین مانده است
عباس های تشنه لب رفتند،
 لب تشنه مشکی بر زمین مانده است

من بودم و او بود و گمنامی ،
نامش چه بود ؟ انگار یادم نیست !
بر شانه های سنگی دیوار ،
 نام تو ای عاشق ترین ،مانده ست!

مثل نسیم صبح نخلستان،
سرشار از زخم و سکوت و صبر
رفتید ،
 اما دردل هر چاه
، یک سینه آواز حزین مانده است :

«رفتیم اگر نامهربان بودیم»
- رفتند اما مهربان بودند-
«رفتیم اگر بار گران .....» ،
 آری بار گرانی بر زمین مانده است !

بر شانه ی خونین تان ،
 یاران !
 یک بار دیگر بوسه خواهم زد!
برشانه خونین تان
 عطر تابوت های یاسمین مانده ست

ز آنان برای ما چه می ماند ؟
 یک کوله بار از خاطرات سبز
از من ولی یک چشم بارانی ،
 تنها همین ، تنها همین مانده است!

علیرضا قزوه