الهی ما اظّنک تردّنی ..
الهی فلک الحمد ابداً ابداً دائماً سرمدا ..




پ.ن : اللهم انی اسئلک حبک و حب من یحبک ..
..

دیدی..شعبان هم دارد با شتاب تمام می شود.
و من مضطربم.
و نمی دانم چند رمضان دیگر
با دست های تو فاصله دارم.
.
همان دست هایی که حالا
تنها دل خوشی زندگی ام شده است..
.
.

نامه نوشتن چه سود گر نرسد سوی دوست ..


پ.ن : الم نشرح لک صدرک .

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی ...



دارم به این ایهام لطیف فکر می کنم .. و اینکه من در خیال تو ام یا
تو در خیال خودت ..

 پ.ن : به بغض در گلو پیچیده سوگند ..  ..

فنفسی مومنة بالله
و برسوله
و بامیرالمومنین
و بکم
یا مولای .. 

پ.ن :‌ جشن است و این حرف ها شگون ندارد.
اما میدانی آقا جان..
من هنوز می ترسم از این چراغ ها و از صدای این کف ها..
می ترسم که تو بیایی و همین ها تو را انکار کنند..
همین ها ..

تنها می دانم
که روزگار مهمی است..
شاید یک قدم اشتباه رفتن
آدم را به دشمن خدا و حجتش تبدیل کند..

من به راه درستی که به فضل الهی
در آن هستم..مغرور نیستم..
مگر -شمر- فرمانده ی سپاه امیرالمومنین (روحی له الفداء) نبود؟
برای همه ی ما امتحان بزرگی است.

و الذین جاهدوا فینا
لنهدینهم سبلنا
و ان الله لمع المحسنین..

سری دارم فدای خاک پایت ..


پ.ن :‌...
یا من علیه معوّلی
یا من الیه شکوت احوالی . .

مرا بگذار تا حیران بمانم ..



پ.ن :
 میان همهمه ی آدم ها
هر چند ساکتی و آرام
درونت بیداد می کند
..
..
زمزمه ام شده است
کلام مولایم حسین (روحی له الفداء)..
..
شاید کسی از دور ببیندم
و گمان کند که دیوانه ام..
و شاید تنها راه نجات از
جهنم دنیا
همین دیوانگی است ..
و لب هایت بی تاب تکرار می کنند :  

یا من قل له شکری فلم یحرمنی و عظمت خطیئتی فلم یفضحنی
 و رانی عن المعاصی و لم یشهرنی
...
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من المستغفرین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الموحدین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الخائفین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الوجلین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الرّاجین
لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الرّاغبین
...

پ.ن :
میدانی..حالا دیگر به همین بغض دل بسته ام.
و می بینم که خدا ..چقدر با من مهربان بوده است..
و من انگار حق همه را به خاطر دارم
غیر از او را ..

یا الله ..
یا من قل له شکری فلم یحرمنی
و عظمت خطیئتی فلم یفضحنی
و رانی عن المعاصی
و لم یشهرنی ..

دشمن خویشتنم هر نفس از دوستی او ..



و الحمدلله رب العالمین ..

صافات-۱۸۲

که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت ..



اللهم اجعل محیای محیا
محمّد و آل محمّد
و مماتی ممات
محمّد و آل محمّد
... 

پ.ن : ن 
و القلم و ما یسطرون ..

قدم آهسته تر بردار ، دلتنگم..


پ.ن : صحبت های دیشب بوی جدایی می داد
حالا دیگر میدانم که کدام شب ها را
باید خوب به خاطر داشته باشم ..

همه دانند که سودا زده ی دل شده را
چاره صبر است ولیکن چه کند ..قادر نیست ..



والعصر..
به همین دیروز بعد از ظهر قسم ..
که تمام ترسم این است که
همین طور .. به همین وضع
که قدمی در راه خدا برنداشته ام
عمرم تمام شود.

تو راست می گویی..
من اینجا چه کار می کنم ..
گذشته ام را به قطعنامه بسته اند
و من باید به خاطر مصلحت
لبخندهای ضخیم بزنم..

می دانی
من تمام چند سال و چند ماه و چند روز
ایران نبودنم را ..
در همین -معیشة ضنکا- که قرآن
برای اهل آتش گفته ..
خلاصه می کنم.

لعنت به روزگار من
که دیگر
به لبخندهای تو ربطی ندارد .