« اما چه می کنی
دل را
که در بهشت خدا هم
غریب بود... »
۱ : باید از رود گذشت
باید از رود
-اگر چند گل آلود-
گذشت!
۲ : تو با ما هستی یا اونها؟
گفتم توی دلم.
خدا کند که با آنها !
۳ : پنهان می کنم خودم را .
میان برف حرف ها و جملات.
سعی می کنم نخندم حتی ..
من از تنهایی ممنونم
که آدم ها را در نظرم حقیر کرد
و به من یاد داد
که به هیچ چیز دل نبندم
حتی به تنهایی..
زیاده عرضی نیست.
کمتر از آنکه در عدد آید و در حرف بگنجد
دست های ما - هر چند کوتاه- در دست های نورانی ات
و دل های ما - اگر چه تاریک- سر به راه عشقت..
ما به مهر تو دل بستیم
یا علی ..
« پشتیبان ولایت فقیه باشید تا آسیبی به مملکت نرسد»
بس که دیوار دلم کوتاه است ،
هر که از کوچه ی تنهایی من می گذرد،
به هوای هوسی هم که شده
سرکی میکشد و ...
می گذرد!
پ.ن ۱: به قول شاعر :
غم با همه بیگانگی . هر شب به ما سر میزند!
پ.ن ۲ : یه نکته ی شعرهای فرنگی اینه که
زیاد -وصال- و -فراق- نداره..
کلی که بخواد مایه بذاره شاعر ، از -زیبایی- میگه.
اما به هر صورت اون -زیبایی- رو
حق مسلم خودش میدونه..
و «نه» لای شعرش نمیره!
گز می کند خیابان های «چشم بسته از بَر » را
میان مردمی که حدودا می خر ند
و حدودا می فروشند
در بازار بورس چشم ها و پیشانی ها..
بخار پیشانی ام حیرت هیچ کس را بر نمی انگیزد...
حسین پناهی
شب کمی از دل گذشته است
خیال ها همه خوابند
و چشم ها آرزویی ندارند
که برایش بمیرند.
انگشت ها کم حافظه شده اند
و منحنی ها کم یاب..
نقاشی ها
به دیوار ها ساکت اند.
و قلم ها
مثل روز اول
بی دست و پا..
« تنها اندکی خدا می بایست
خدایی که
سخت
نایاب است...»
اشک هایم همه تقدیم تو باد
میدانم که تا آخرین نفس و بعد از آن
هر لحظه و همه جا
بی آنکه بفهمم درست..مرا دوست داری
چرا که سال هاست بی آنکه کسی بفهمد درست
تو را دوست دارم..
تو را دوست دارم میان غول های حرف و عدد
و دست های مهربان تو را لمس می کنم
با مژه هایم...این یادگار روزهای رفته.
خدای من ...
باز نزدیک زمستان
دستانم گرم شده است..
ساکت بود.
ولی هنوز آنقدر سرد نبود
مرد دیگر برای خود زمستانی شده بود.
ز پا افتاده ای در نیمه راهم
نمی دانم از این دنیا چه خواهم..
نمی دانم از این دنیا چه خواهم..
نمی دانم از این دنیا چه خواهم...
شب ها نگاتیو روز شده اند.
یه روز همه چیز مثل اول میشه..
شاید یه شب..
به دو چشم تو چو که شوریده تر بخت من است
که به روی تو من آشفته تر از موی تو ام..
تو مپندار کز این در به ملامت بروم
که اگر تیغ زنی..بنده ی بازوی تو ام.