منش آموختم آیین محبت لیکن
او شد استاد دل آزاری و بیدادگری...
۱. مرحوم مدرس یک جمله به قدمت تاریخ دارد که :
سگ خوبه ... به شرطی که پاچه ی صاحب خونه رو نگیره!
۲. جور رقیب و سرزنش اهل روزگار
با من همان حکایت گاو دهل زن است!
گردبادم ، نه نسیم سحری
کار من گل نه
غبار افشانی است!
۱. استغفرک استغفار تقوی...
۲. زود است برای نوبت ما .
فعلا آنچه وظیفه است برای من
انگار یک «به جهنم» ساده است
برای خوش دلی های ساده لوحانه.
که گمان می کند
خورشید همیشه از پشت کوه می آید!
۳. به قول شریعتی :
از خامی این پختگان بنام در شگفتم!
۴. حالم از همه چیز به هم خورده است..
احساس اصحاب کهف را دارم که
سکه ای را به شهر برده و
آنگونه نگاهم می کنند..
دنبال اینم که غاری پیدا کنم دوباره
و بخواهم که بمیرم..
« گاهی میان مردم ،
در ازدحام شهر ،
غیر از تو هر چه هست
فراموش می کنم..»
پیرمرد نگاه مهربانی داشت. هر چند کروات آبی تیره اش که احتمالا
برای دیدن تنها پسرش به آن تن داده بود ، توی ذوق می زد.
اما این هرگز باعث نشد که قلب ساده اش پنهان بشود.
اهل پرواز بود انگار اما از آنها که تنها گیر حرف آخر مانده اند.
ابروهای سفید ترسناکی داشت. می ترسیدم که مبادا
تواضعشان فریبم دهد و حرمت روزها و شب هایی را که
به آن ها بسته است نفهمم.
پیرمرد از یک دنیا حرف و خاطره می آمد که تا نمی نشستی پای
سفره ی گود رفته ی چشمانش، نمی فهمیدی..
صورت کشیده و بینی بزرگ و موهای کم پشت که اجازه نمی داد
دنیا به چهره اش به راحتی مسلط شود.
منتظر نشسته بود تا که زنی آمد و به زبان آنها چیزی گفت با حالتی
که گویا چهره ی زیبایش تنها یک لبخند عامه پسند کم دارد
و یک نشاط زندگی بخش!
پیرمرد رو به من کرد و گفت : چی گفت جوان!
چین های در هم رفته ی صورتش را ضمیمه ی صدای خسته
اما هنوز امیدوارش کرده بود .
آمدم حرف بزنم که زنی میانسال - درست از همان دست
عروسک ها -که نو بودن اول، باورش شده باشد و حالا
با دست کنده شده هنوز هم همان صدا را می کند-
از تاخیر من استفاده کرد و با لحنی که
انگار حیا را در همان دوران کودکی در یک سانحه
به کلی از دست داده باشد ، رو به پیرمرد کرد و گفت:
زبان نمی دانی پدر جان؟
پیر مرد بی آنکه سر بچرخاند جواب داد :
زبان اینها را نه اما زبان شما را چرا ...
و زن مثل گربه ای که «پیشت» شده باشد نگاهش را دزدید.
سرم درد گرفته بود آنقدر که به زور سر پا بودم
سوال پیرمرد را با حوصله و احتیاط جواب دادم.
و پیرمرد لبخندی داشت ، قدیمی و زیبا.
سرم درد می کند .. خدایا..
نمی دانم چرا در آن هوای شرجی و گرم و در میان
آن ساختمان های بلند با آدم های کوتاه و عریض
سردم شده بود.
آرام نشسته بودم و درد مثل گلوله ای که از بالای کوه
به پایین می غلتد و بزرگتر و بزرگتر می شود ،
بیشتر و بیشتر می شد.
پیرمرد از پسرش می گفت . پسری که سیزده سال است
که چشمانش را ندیده است. و از دو نوه اش
که به قول خودش پدربزرگ تلفنی شان است.
پیرزن - همسر پیرمرد- که تا به حال ساکت نشسته بود
مثل فنری از جا پرید و شروع به سخن کرد و از نوه هایش
و شیرینی هایشان گفت. پیرمرد چند جمله ای
یاری اش می کند و بعد انگار از همین قدر دلخوشی هم
پشیمان است و زود ساکت می شود.
من از درد به خود می پیچم . قرار است چند دقیقه دیگر
روی زمین بیفتم و همه دورم جمع شوند و بترسند که مبادا بمیرم،
ترس از مرگ در همه هست انگار!
پیرمرد خوب نگاهم می کند
انگار از چیزی در من خوشش آمده است
از تنهایی ام ... یا غربت همیشه ی صاف و ساده ام.
در چهره ی مضطربش مهربانی مبهمی است
که درست مثل مرز بین دریا و آسمان - در آن دورها-
خوب دیده نمی شود.
ساعتی بعد . درست رو به روی حسرت های پیرمرد
روزگار طبع وحشی اش را آزمایش می کند و
پیر مرد را با دست خالی و دلی پر
باز می گرداند.
من را با همان حال من.. و حال خودش
نگاهی می کند . درست مثل نگاه اول.
دستی تکان می دهد که انگار بوی آخر راه دارد.
این نگاه آخر..
به کدامین دعات خواهم یافت
تا مگر آن دعا بیاموزم..
گفتی به تو گر بگذرم از شوق بمیری
قربان قدت .. بگذر و بگذار بمیرم
هر زخم زدی حسرت زخم دگرم بود
این بار نمردم .. که دگر بار بمیرم..
۱. ربنا لا تجعلنا فتنه لقوم الظالمین
و نجّنا به رحمتک من القوم الکافرین
سوره ی یونس
۲. {
ز هر خون دلی، سروی قد افراشت..
ز هر سروی، تذروی نغمه برداشت...
صدای خون در آواز تذرو است..
دلا !..این.. یا....د....گا...ر خون سرو است..
}
۳. "- دو بلیت برای نخستین شب اجرای تازه ترین نمایشام ضمیمه کرده ام؛
یک دوست
همراهتان بیاورید...البته اگر داشته باشید. "
(پیام جرج برنارد شاو به وینستن
چرچیل)
-" ممکن است برای نخستین شب نتوانم بیایم، شب دوم خواهم آمد...
البته اگر وجود داشته باشد. "
(پیام وینستن چرچیل به جرج برنارد شاو)
خورشید یک دروغ قدیمیست .
باور مکن ! .. بخواب .
چشم تو مرا به شب خاطره برد...
پ.ن : از لابه لای دفتر و کاغذ و کتاب هایم
که وقت اسباب کشی- از بهترین روزهای زندگی ام-
پایمال بیرحمی روزگار می شوند ،
چشمم به نوشته ای افتاد که
نتوانستم بر دست خط نازنینش تاب بیاورم..
پ.ن : بابا میگه :
آدم باید خودش رو دو دستی تقدیم خدا کنه...
این رمز آمدن و رفتن روزهاست...
پ.ن : خدا فقط یه نصیحت کرده .. فقط یکی!
« بی دلان را عیب کردم ، لاجرم بیدل شدم
آن گنه را این عقوبت همچنان بسیار نیست
بارها روی از پریشانی به دیوار آورم
ور غم دل با کسی گویم ، به از دیوار نیست!
ما زبان اندر کشیدیم از حدیث خلق و روی
گر حدیثی هست با یار است و با اغیار نیست
دوستان گویند سعدی خیمه در گلزار زن
من گلی را دوست میدارم که در گلزار نیست...»
پ.ن. میوه ی رسیده ی به درخت نمی مونه...