دل که دایم عشق می ورزید رفت
گفتمش جانا مرو ! نشنید ..رفت

هر کجا بوی دل آرامی شنید
یا رخ خوب نگاری دید رفت

هر کجا شکرلبی دشنام داد
یا نگاری زیر لب خندید رفت
...



پ.ن : بهار -بی آنکه بداند- تمام شد .. هر چند هرگز
از پایان ها نمی ترسید..تمام شدن برای فصلی است
که زیاد خودش باشد..بهار هرگز خودش نبود..
اگر چه گاهی آینه را دست می گرفت
و با حسرت به خودش نگاه می کرد و شاید
این تنها وقتی بود که بهار خودش بود..

برای من بهار..بیشتر از هر فصل دیگر بی اعتنا بود.
نه اینکه از نگاه ها فرار کند .. نه
اما دلبسته ی نگاه ها نبود..
من بارها از دور دیده بودمش..و شاید می دید
که می بینمش..اما میدانستم که زود
یادش می رود همه ی نگاه ها ..

پ.ن : مومن در هیچ چارچوبی نمی گنجد..

شب آمده بود خانه ی ما..مثل چند شب قبلش.
می گفت در شهر ما .. مراسم تدفین و تغسیل
مسلمان ها را کسی نیست انجام بدهد..
خودش-به تنهایی- احساس وظیفه کرده بود
و من تازه فهمیدم علت این -دو ساعت- مرخصی ها
برای چیست..شرط می بندم که کسی هم آنجا نمی داند
فلانی دانشجوی دانشگاه ما ست..
گاهی خانواده ی فرد..حتی نماز عادی هم
بلد نبودند بخوانند..می گفت در دلم ترسیدم..دوباره همان
احساس وظیفه - به تنهایی- به سراغش می آید
و شب ها برایش نماز وحشت می خواند..
بگذریم که خواب بعضی هایشان را هم..همان شب
دیده بود..

مومن در هیچ چارچوبی نمی گنجد..

با هم نشسته ایم و می خواند :
بازار شام و دختر زهرا (س) که دیده..

و اشک در چشمانش مخفیانه می غلتد
و من صبر می کنم..
خوب که تنها شدم..
آرام آرام گریه می کنم..

پ.ن : به من می گوید ظالم..البته این هفته کم از این دست
حرف ها نشنیده ام و نخوانده ام. من را متهم به قساوت قلب می کند.
من را.. من که اگر حتی حرفی بزنم به کسی که دلم به ناحق بودنش
گواهی بدهد..تمام روزم خراب می شود.. و تا به نحوی جبران نکنم
آرام نمی شوم..
تلفن زده است..احتمالا میدانسته که زمان برای انتقام گرفتن
خیلی مناسب است و می تواند مرا به سادگی متهم کند..
تلفن را بر میدارم فقط از این باب که فامیل است و واجب..
نیم ساعت یا کمتر مدام از آن دست حرف ها میزند
بی آنکه حتی یک کلمه از من بشنود ..حتی یک کلمه..
و بعد صدا قطع می شود من فکر می کنم نکند فکر کند
که ناراحت شده ام و تلفن را قطع کرده ام
خودم اینبار زنگ می زنم..بر نمی دارد..یعنی انگار خودش قطع کرده..

دارم به مفهوم ظالم و ظلم فکر می کنم..