دل،
 همیشه می فهمد،
 که آیا عشق می ورزد یا نه...
 همیشه...
و همیشه آنچه را که بدان عشق می ورزد،
در خود نگاه می دارد...
و هرگز به کلمات آلوده اش نمی کند...

پ.ن : از اینکه حالا شریف بهانه ای شده است برای
این های دون و آن های زبون ، راحت بگویم:
شکایتی نیست دیگر جز اینکه ای کاش
روز اول که پا به دانشگاه گذاشتم چنین میشد!
نه این روزهای به شماره افتاده ی معکوس...

روی خیلی ها را دیگر نمی خواهم ببینم...خیلی ها!
کاش از اول اینطور می شد که حالا  خجالت چشمانم
برابر قلب را نبینم!

این می گوید : ظلم دو سویه
آن  می گوید  : چماق دار و . . .
اینها می گویند: ما نزدیم
آنها می گویند:  تدبیر داشتیم

حوصله ام سر می رود...

میان این همهمه یاد آن کارت پستال که سالها پیش
دوستی که ندیده عزیزش می دارم برایم فرستاده بود می افتم ، یک جمله..به همین سادگی :‌

 Real Eyes, Realize, Real Lies