دل بسته ام به شعله هایی که از قلبت زبانه می کشد
به نگاه هایی که هرگز نفهمیدم من به دنبالشان می روم
یا آنها مرا دنبال می کنند...
سال ها گذشته است...از وقتی که بی طاقت می شدم
گونه هایم را غرق بوسه می کردی و من نمی دیدمت!
همان روزها فهمیدم که از صخره صخره هایت خورشید می جوشد!
و از چشمه چشم های من اقیانوس...
آی که اگر دستانت اینقدر مهربان نبود چه شوقی داشتم که بمانم...

دلم می خواهد گریه کنم...کدام قلب است که با گریه پاک نمی شود؟
تقدیر خسته ی من همیشه مسافر بوده...
تقدیر زودباور من هیج کجا نشد که شب ها از غصه متلاطم نگردد...
سرنوشت مرا با همین ذکر لطیف سرشته اند که طعم بوسه های کودکی
را می دهد...یاد آن روزها که ...

اللهم انی اصبح و امسی مستقلا لعملی،
معترِفا بذنبی، مقرا بخطایای،
أنا باسرافی علی نفسی ذلیل، عملی أهلکنی،
و هوای اردانی، و شهواتی حرمتنی.
فاسالک یا مولای سوال من نفسه لاهیة لطول أَمله،
و بدنه غافل لسکون عروقه،
و قلبه مفتون بکثرة النعم علیه،
 و فکره قلیل لما هو صائر الیه
...




پ.ن : دیدی چه آوردی ای دوست
از دست دل بر سر من...

آی...گل عالم تموم شد..کی میایی...