بس که پیدا بودی
هیچ کس با خبر از نام و نشان تو نبود

چشمه ای صاف
نهان در دل کوه
غنچه ای سرخ
نهان در دل مه
...

نگران همه بودی
اما
هیچ کس نگران تو نبود!

« عمران صلاحی»



پ.ن : می خواره و سرگشته و رندیم و نظر باز
آنکس که چو ما نیست در این شهر
کدام است!

پ.ن : گوشم همه بر قول نی و نغمه ی چنگ است
چشمم همه بر لعل لب و گردش جام است!

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است
همواره مرا کنج خرابات مقام است!

¤¤¤¤¤¤

پ.ن : میگه : تقدیر چنین بوده ...

می گویم : باید ازش تقدیر به عمل بیاد!

پ.ن : آفتاب مهربانی!

خاک عالم
بر سر من!

پ.ن :‌ خطی نکش
راهی نرو
حرفی مزن
که بگویند عاشقی!

پ.ن : به قول اخوان :

خانه ات آباد‌ !
ای ویرانی سبز عزیز من!
...
تا کجا بردی مرا دیشب
با تو دیشب تا کجا رفتم...

پ.ن : چقدر این شعر قشنگ است! :


جواب سوال ام تو باشی اگر
ز دنیا ندارم سوالی دگر

که من پاسخی چون تو می خواستم
مباد آرزویم از این بیشتر

نشستم به بامی که بامی-ش نیست
شگفتا ! دلم می زند باز پر

نفس گیر گردیده آرامشم
خوشا بار دیگر هوای خطر !

برآن است شب تا به خوابم کشد
بزن باز بر زخم من نیشتر

دلم جرات اش قطره ای بیش نیست
تو ای عشق ! او را به دریا ببر!