سکوت می کنم و عشق
در دلم جاری است
که این
شگفت ترین نوع
خویشتن داری است!

تمام روز اگر بی تفاوتم اما
شبم قرینه شکنجه
دچار بیداری است!

رها کن آنچه شنیدی و دیده ای
هر چیز
به جز من و تو
و
عشق من و تو
تکراری است!

مرا ببخش اگر لحظه هایم آبی نیست
ببخش اگر نفسم
سرد و زرد و زنگاری است!

بهشت من!
به نسیم تبسمی دریاب!
جهان - جهنم ما- را
که غرق بیزاری است!



پ.ن‌ : گاهی با تمام وجود می فهمم که
چرا 
دنیا زندان مومن است!

ربنا اننا سمعنا منادیا ینادی للایمان ان آمنو بربکم
فآمنا...

پ.ن :‌ بچه که بودم دکارت می گفت :
تنها چیزی که در دنیا به مساوات تقسیم شده است
عقل است
زیرا کسی از کمی آن گله نمی کند!
.
..

اما من از همان موقع گله داشتم!!!

پ.ن : راستش در این یک سال بزرگوار(!) نشده ام
که سکوتم
تمام و کمال
بی اعتنایی محض است
به آدم های کوچک و آرزوهای هم اندازه شان!

پ.ن : رفیق راهی و
از نیمه راه می گویی...
وداع با من بی تکیه گاه می گویی
.
هنوز حوصله ی عشق در رگم جاری است

نمرده ام که غمت را به چاه می گویی...

پ.ن :‌ چند صفحه ی دیگر که ورق بزنی
تمام میشود این
برگ های تنهایی...

به انتهای تنهایی بزرگ من
که
با لبخند سرخ حوا آغاز شد...