فریاد من از دست ِ غمت عیب نباشد

کاین درد نپندارم از آن ِ من تنهاست...!



۱. دلم می خواهد شعر بگویم مثل قدیم ها..
اما به قول علی معلم : این روزها
شعر را نه حوصله می دهند و نه صله!

میتونی یه کوه رو ببینی یا
 به یه دریای آروم ساعت های خیره بشی
و حتی نسیم خنکی صورتت را نوازش دهد.
اما باید بدانی فارغ از اینکه
عاشق کوه و دریا و نسیمی...
آن ها میلیونها سال است که وظیفه ای جز این نداشته اند!
و تو هم وظیفه ای جز آن نداری!

۲. حکما شیخ عطار از نظر سوق الجیشی چندان هم
پر بیراه نرفته که :
هفت شهر عشق را عطار گشت
عاقبت از راه چالوس..رفت رشت!

چرا که بالاخره قرار شد از راه اتریش برویم انگلیس!
جل الخالق!

۳. تمام خوبی جوانی به خنده های خام است!
بیایید زین پس « خشت خنده» را نیز به مصالح ساختمانی
اضافه کنیم!

امضا : در رثای دوست پیتزا فروشم

۴. نگاهت تمام نمی شد اما
لب تو
بس که شیرین بود
از هم وا نشد!

امضا : یه چسب ناراضی. ساکن فشم^۱

۵. تنها فرقی که تهران کرده بود ( به جز این تاکسی های زرد و سبز
که تمام بدنه شان را با نستعلیق نوشته اند )
شلوغی اتوبوس های «تندرو» در وسط انقلاب بود!

۶. پروانه دوباره مشغول به کار شد
در چراغانی شب های تهران.
خودش به من گفت ...
هر روز در دنیا کشفی میشود که ما نکردیم!

امضا : شم^۲

۷. آتش ما را تو بنشان با شیلنگ دوستی!

۸. دلم برای خلق همیشه تنگ ات به خدا تنگ میشود
امیدوارم یه روزی نشه که دلت برای لبخندهای زورکی من
-که همیشه نقش ماستمالی رو بازی میکنه در اتفاقات مهم زندگی-
تنگ نشه!
به امید روزی که یک بار از ته دل برای رضا خدا بخندیم!!!

پ.ن : تنها با خبرم می روم. شاید تنها خبرم بر گردد!

۹ . این «مشک» های ما اصل است...به خدا از آهوی ختن
گرفته ایم. نه لزوما از نافش البته. اما اصل است.

پ.ن : ما از مردم عقبیم.

۱۰ . و دلم می خواهد ...


۱. فدات شم!
۲. شمع!